ระดับของภาษา

ระดับของภาษาแบ่งเป็น  ๒  แบบ  คือ  ภาษาแบบเป็นทางการ  และไม่เป็นทางการ

๑. ภาษาแบบเป็นทางการ   จัดเป็น  ๒  ระดับ  คือ  ภาษาระดับพิธีการ  และภาษาระดับมาตรฐานราชการหรือภาษาระดับทางการ

              ๑.๑ ภาษาระดับพิธีการ   เป็นภาษาที่สมบูรณ์แบบ  ผู้ใช้ภาษาระดับนี้จะต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง  นอกจากจะใช้ในงานพระราชพิธีแล้ว  ภาษาระดับพิธีการยังใช้ในวรรณกรรมชั้นสูงอีกด้วย

               ๑.๒ ภาษาระดับมาตรฐานราชการ   แม้ภาษาระดับนี้จะไม่อลังการเท่าภาษาระดับพิธีการ  แต่ก็เป็นภาษาระดับสูงที่มีลักษณะสมบูรณ์แบบและถูกหลักไวยากรณ์  มีความชัดเจน  สละสลวย  สุภาพ  ผู้ใช้ภาษาจึงต้องใช้รายละเอียด  ประณีตและต้องใช้ความระมัดระวัง  ต้องมีการร่าง  แก้ไข  และเรียบเรียงไว้ล่วงหน้า  เพื่อใช้ในโอกาสสำคัญที่เป็นทางการ  นอกจากนี้ยังใช้ในการเขียนผลงานทางวิชาการ  เรียงความ  บทความวิชาการ  หนังสือราชการ  เป็นต้น

๒. ภาษาแบบไม่เป็นทางการ  สามารถจัดเป็น  ๓  ระดับ  คือ

                 ๒.๑ ภาษาระดับกึ่งทางการ  มีลักษณะยังคงความสุภาพอยู่  แต่ผู้ใช้ภาษาก็ไม่ระมัดระวังมากเท่าการใช้ภาษาแบบเป็นทางการ  ภาษาระดับกึ่งทางกลางใช้ในการติดต่อธุรกิจการงาน  หรือใช้ในการสื่อสารกับบุคคลที่ไม่สนิทสนมคุ้นเคย  และใช้ในการเขียนเรื่องที่ผู้เขียนต้องการให้ผู้อ่านรู้สึกเหมือนกำลังฟังผู้เขียนเล่าเรื่องหรือแสดงความคิดเห็นที่ไม่เคร่งเครียด

                  ๒.๒ ภาษาระดับสนทนา  มีลักษณะภาษาพูดที่เป็นกลางๆ สำหรับใช้สนทนากันในชีวิตประจำวัน  ระหว่างผู้ส่งสารที่รู้จักคุ้นเคยกัน  ใช้ในการเจรจาซื้อขายทั่วไป    ภาษาระดับสนทนาใช้ในการเขียนนวนิยาย  บทความ  บทภาพยนตร์  สารคดี  และรายงานข่าว

                    ๒.๓ ภาษาระดับกันเองหรือภาษาปาก  เป็นภาษาที่ใช้สนทนากับผู้ที่สนิทสนมคุ้นเคยกันมากๆ เช่น  ในหมู่เพื่อนฝูง  หรือในครอบครัว  และมักใช้พูดกันในสถานที่ที่เป็นส่วนตัว  ลักษณะของภาษาระดับนี้จึงมีคำตัด  คำแสลง  คำต่ำ  คำหยาบ  ปะปนอยู่มาก